En son kanuni düzenleme, eseri üreten çalışanın mali hak sahibi olduğu; çalıştıranın sahip olduğu hakkın ise mali hakları kullanma yetkisi olduğu yönünde. Doktrin bu konuya ikiye bölünmüş durumda. Bir kısım görüş, çalıştıranın asla mali hakları sahibi olamayacağını söylüyor. Bir kısım görüş ise bunun mümkün olduğunu. Bir sonraki bölümde ayrıntılarını bulacağınız konuya, kavramların ne anlama geldiğini örnekler ile öğrenerek güzel bir başlangıç yapın.

Uygulamada mali hak sahipliğinin sözleşme ile devredilebilmesinin mümkün olduğunu düşünenler var; ancak bunu sağlayacak sözleşmenin belirli unsurlara sahip olması gerekiyor. Eserin teknolojik gelişme sonucu değişmesi durumunda sözleşmenin geçerliliği ise ayrı bir tartışma konusu.

Sözleşmeler ile mali hak sahipliğinin devredilebileceğinden bir önceki bölümde bahsedildi. Peki, taraflar arasında bu duruma ilişkin bir sözleşme yoksa süreç nasıl işler? İlgili kanun buna da cevap veriyor. Çalışanın ürettiği eserlerin iş tanımı kapsamında değerlendirilmesine yönelik Yargıtay görüşleri de oldukça önemli. Örneğin, müvekkiliniz bir giyim firmasında tasarımcı olabilir; ancak ani verilen bir karar ile aynı firmanın promosyon olarak belirlediği bir kahve fincanının görsel tasarımını da yapabilir. Cevabı bu bölümde bulabilirsin.

Kanundaki düzenleme çok önemli bir sonuç doğurur. Eğer mali hakları kullanma yetkisini lisans hak sahipliği olarak varsayarsak çalışan ile çalıştıranın haklarını kullanmalarında tamamen birbirlerine bağlı oldukları karmaşık bir ilişkinin ortaya çıkması söz konusu. Bu durumun sebeplerini ve bu konudaki uluslararası modelleri bu bölümü izleyerek öğrenebilirsin.

Mali haklardan yayma hakkının çalıştıranda olduğu; ne zaman ve nerede yayılacağını belirleyen umuma arz hakkının da çalışanda olduğu kesin. Fark ettiniz değil mi? Bu durum çalışan ile çalıştıran arasında menfaat çatışmasına sebep olabilir. "Böyle bir durumda çıkar ilişkisini ortada buluşturmak mümkün müdür?" diye merak ediyorsan hemen şimdi bu bölümü izle.